Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): mannire

mannire

, Verb

Frankolateinisch, zu Etymologie und Sache vgl. HRG. III 244ff.
vor Gericht laden; im fränkischen Recht das Laden des Beklagten durch den Kläger, aber auch durch richterlichen Befehl, und "im Zeugenbeweis das Laden der Zeugen zum Beweistermin durch den Zeugenführer" LRib.(Beyerle-Buchner) 198
  • de manire. si quis ad mallum legibus dominicis manitus fuerit et non uenerit
    507/11 PLSal.(MGH.) 18
  • tunc m(a)niat graphio eum inter noctes quadraginta et duo
    561/84 PLSal.(MGH.) 263
  • si quis testes ad mallo ante centenario vel comite, seu ante duci, patricio vel regi necesse habuerit, ut donent testimonium, et fortasse testes noluerint ad placitum venire, illi, qui eum a necessarium habet, manire illos debet, ut testimunium, quod sciunt, iurati dicant
    1. Hälfte 7. Jh. (Hs. 8. Jh.) LRib.(Beyerle-Buchner) Tit. 51, 1 (S. 102)
  • quia non habent domos, ad quas secundum legem manniri et banniri possint, dicunt, quod de mannitione vel bannitione legibus comprobari et legaliter iudicari non possunt
    864 Cap. II 313
  • ad mallum uos manneo ut in mallo proximo ueniatis et uos de lege dicatur quod obseruare debetis
    2. Hälfte 9. Jh. PLSal.(MGH.) 259
  • mannire: menan: bannan
    11. Jh. LRib.(Beyerle-Buchner) 198
  • 1114/18 Liebermann,AgsG. 573
unter Ausschluss der Schreibform(en):