Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): Lehr(s)kind

Lehr(s)kind

, n.


I Lehrling (I) in Handwerk oder Handel
  • sleht ein man sin lere kint mit rvͦten oder mit der hant ane blvͦt rvͥnsen, da tvͦt er wider nieman an ... vnd sleht er ez zetode, er mvͦz ez bvͦzzen
    um 1275 Schwsp.(L.) LR. Art. 185
  • 1295 Schwsp.(Kurzform II/Eckh.) 141 (Kt)
  • sint wi des to rade worden na des menen kopmannes behuf, dat lerekindere boven 20 jare olt to Nogarden binnen noch in deme rechte leren schollen, de in des kopmannes rechte wesen willen, wente de kopman grote lindinghe unde s[m]aheyt heft van den groten lerekinderen
    1346 HansUB. III 36 [ebd. 371]
  • nyemant sol sein lerschuent mer slahen dann zwelf angeuar
    1346 HessBlVk. 55 (1964) 64
  • um 1450 Crone,GildenCoesfeld 89
  • voirt enich man, die leerkijnder aennaem, die sell geven den gilde enen gulden
    1465 Fruin,KlSteden I 68
  • 15. Jh. GroningenStB. 46
  • sall ellic meyster vanden vurs. ampte geuen van elken leerkijnde, dat hij aen neempt te leren, in onser vrouwen eere tot behueff oerre keertsen, een quartier van enen alden schilde
    15. Jh. NijmegenStR. 74 [ebd. 75]
II
Schüler(in)