Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): mißhüten

mißhüten

, v.

eine Pflicht verletzen
zu Hüten
  • nû hâstû dich an im missehuot: ... dû hâst dîne triuwe gar an im zebrochen
    um 1180 Hartm.,Erec(Leitzmann)3 V. 6103
  • nv gert Ysengrin dvrch recht vnde dvrch ewer gvte, ob ich in missehvte, daz er min mvze wandel han
    Ende 13. Jh. HeinrGlichezare V. 1372
  • ist, daz der mertal spricht, daz er [vorster] mishuͤt hab, so sol er bessran mit dem besten fehhoͮpt so er haͮt
    14. Jh. Zürich/GrW. IV 277
  • wer ... ieman verwundet ..., vnd der gesert nach der wundaten sich mißhuͤte, můtwillenclich zů kilchen oder zů merit ... gat, das der geteter ... vnser stat nit verloren haben sol
    1418 BernStR. I 54
  • 1472 Zürich/GrW. I 125
  • die wil erkennt ist, das ich dem vngelter sin red thůn sol, so ding ich inn vnd mich in recht, wie recht ist, vnd ob inn yemen misßhůtt, also dz ich im ze vil redte oder schwige, das er denn min wanndel hab
    1507 ArgauLsch. V 266
  • hant sie missehuetet, darumbe sölent sie sich antwerten
    oJ. GrW. IV 263
unter Ausschluss der Schreibform(en):