Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): Seedrift

Seedrift

, f., Seetrift, f.

mnd., mnl. auch -dricht; mnl. auch -drijf 
wie Seefund 
bdv.: Seewurf (I)
  • nullus habebit zedrict nisi comes ... et qui zedrict sibi attraxerit, emendabit sicut predam fecisset
    1258 Bergh II 22
  • behouden wy ons waert alle manieren van zeedreften, drechte van bastarden, van bastarde goede, stragiers goed, thol ende vont
    1358 CartLouisdeMale I 662
  • van allen zedriften, dat den vorscreuenen coplieden tobehort ende bynnen onsen landen ende herscepie ancomt, dat sal men hem weder gheuen om redeliken arbeydesloen
    1389 LübUB. IV 556
  • ok worven se, dat de stede denken wolden der zeedrifte, de an Denemarkessiden komen
    1405 HanseRez. V 157
  • gheven vor 1 pryveleium van den byschop van Munster up sedryfft unde schipbrokich ghud in de kenzelrie 20 mr.
    1474 HansUB. X 197 Anm. 1
  • vteghesteken zaken anneghaende den demeynen ons gheduchts heeren, varssche twisten ende zeedryf 
    1503 CoutFrancBruges III 476
  • dat R. ... und etlike andere umtrent dat jaer 95 unbegrepen beslogen dar sulves sodane gudere und mercklike schiven wasses, dar se ere und erer vrunde merke up vunden, by sedrift entfromdet
    1511 HanseRez.3 VI 158
  • so seetrifft und wrack von schiffbruͤchigen an landt geschlagen, so moͤgen sie [Lübecker] dasselbige bergen
    1523 (ed. 1714) Lünig,RA. XIII 1348
unter Ausschluss der Schreibform(en):